The playwright David Pinski‘s first novel, Arnold Levenberg, was composed in Yiddish in 1919-1920, published by Simon and Schuster in Isaac Goldberg’s English translation in 1928, and in the original Yiddish only a decade later in Warsaw by the David Pinski Book Committee, Inc. The excerpt that follows takes place at a dinner party where the eponymous protagonist — an effete pacifist handkerchief manufacturer of German-Jewish descent — opines that the high ideals of the downtown Yiddish leftists, whom he meets at a celebration of the 1917 Russian Revolution, are doomed to failure. “Your Socialism will accomplish nothing,” he tells them. He’s answered by Olga Mankoff — a charismatic Socialist leader.

”… When I look into the future, I feel as the old Chinese felt when at sunrise they gazed from their seashore into the distance, where lay Japan. They beheld a fiery sun arise from the ocean — the waves undulating like molten gold, the heavens a burning expanse of every hue. So the distant land that they could not descry became for them the Land of the Rising Sun, mysterious and holy — the land of heroes and gods…”

Her cheeks burned, her eyes glowed with the rays of the rising sun, and her listeners enjoyed a double measure of beauty. Arnold, too, rejoiced in her beauty, but he could not restrain himself from chilling her ardor:

“Well, is Japan a holy land, a land of heroes and gods? How do those Chinese feel who have seen Japan?”

Olga felt truly as if she had been showered with a douche of icy water. The rising sun in her eyes was clouded over, and sorrow overcast her countenance. She made a hopeless, almost imperceptible gesture.

“I’m sorry if I’ve hurt you,” apologized Arnold, noticing the alteration of her features. “But your comparison inevitably provoked my question.”

“I said,” began Olga, as if in pity for this unfortunate pessimist, “that I felt as the old Chinese felt. But the old Chinese were simply indulging in fantasies when they pictured that distant land as the abode of gods and heroes. We are not satisfied with mere figments of the imagination. We want to make our Land of the Rising Sun the abode of gods and heroes. … Why do you wish to persuade us that deep in our hearts we feel the truth of your doubts as to humanity? Mankind is still very young. It has set itself ambitious goals. It would rise to a higher ethic, a higher spirituality. It would climb to sunnier beauties, to a pinnacle of happiness; Isaiah’s visions, the teachings of Christ, Socialism. Do your share, lend a hand, don’t predict at the outset that the effort is useless. That’s just the way man’s flight in the air was ridiculed. But today we fly.”

The original Yiddish:

“… װען איך קוק אַרײַן אין דער צוקונפֿט, פֿיל איך, װי די אַלטע כינעזער, װען זײ האָבן בײ זון־איופֿגאַנג געקוקט פֿון זײער ים־ברעג צו דער װײטקײט, װוּ עס ליגט יאַפּאַן. זײ האָבן געזען אַ ברענענדיקע זון אױפֿשטײגן פֿון דעם ים, די כװאַליעס פֿון דעם ים באַװעגלעך, װי צושמאָלצן גאָלד, און דער הימל װײט און ברײט האָט געברענט מיט אַלע פֿאַרבן. איז דאָס װײטע לאַנד, װאָס זײ האָבן נישט געזען, געװאָרן פֿאַר זײ דאָס לאַנד פֿון דער אויפֿגײענדיקער זון, מיסטעריעז און הײליק, דאָס לאַנד פֿון געטער און העלדן…”

איר באַקן האָבן זיך פֿאַרפֿלאַמט, אירע אױגן האָבן געלױכטן מיט די שטראַלן פֿון דער אױפֿגײענדיקער זון. און אירע צוהערער האָבן גענאָסן פֿון טאַפּעלער שײנקײט. אױך אַרנאָלד האָט געהאַט זיך פֿון איר שײנקײט. אָבער

ער האָט זיך נישט געקאָנט אײנהאַלטן אָבצוקילן זי מיט אַן אײזיקער באַמערקונג׃

“נו, איז יאַפּאַן אַ הײליק לאַנד, אַ לאַנד פֿון געטער און העלדן? װי פֿילן די כינעזער, װעלכע האָבן שױן דערזען יאַפּאַן?”

אָלגאַן איז טאַקע געװען, װי ער װאָלט זי אָפּגעגאָסן מיט קאַלטן װאַסער. די אויפֿגײענטיקע זון אין אירע אױגן איז פֿאַרװאָלקנט געװאָרן, אַ טרױער האָט זיך אױסגעלײגט אױף איר געזיכט, און זי האָט באַדױערנדיק אַ פור געטאָן מיט אירע הענט, קױם באַמערקבאַר.

“אַנשולדיקט, אױב איך האָב אײך װײ געטאָן,” האָט אַרנאָלד געזאָגט, באַמערקנדיק די ענדערונג אױף איר געזיכט. “אָבער אײער פֿאַרגלײך האָט געמוזט אַרױסרופֿן מען פֿראַגע.”

“איך האָב אײך געזאָגט,” האָט אָלגאַ אָנגעהױבן, װי מיט רחמנות צו דעם אומגליקלעכן פּעסימיסט, “אַז איך פֿיל, װי די אַלטע כינעזער. אָבער די אַלטע כינעזער האָבן בלױז פֿאַנטאַזירט, אַז יענם װײטע לאַנד פֿון דער אויפֿגײענדיקער זון איז אַ לאַנד פֿון געטער און העלדן. מיר װילן נישט פֿאַנטאַזירט—מיר װילן דאָס לאַנד פֿון אויפֿגײענדיקער זון פֿון אונזער צוקונפֿט מאַכן פֿאַר דער לאַנד פֿון געטער און העלדן… פֿאַרװאָס װילט איר אונז אײנעדן, אַז טיף אין האַרצן פֿילן מיר דעם אמת פֿון אײער פֿאַרצװײפֿלונג אין דער מענטשהײט? די מענטשהײט איז נאָך זײער יונג. זי שטעלט זיך גרױסע צילן. זי װיל זיך דערהײבן צו הױכער עטישקײט און גײסטיקײט. זי װיל אױפֿשײגן צו זוניקער שײנקײט און אַ מאַקסימום גליק. ישעיהס זעאונגען, קריסטוסעס לערע, דער סאָציאַליזם. העלפֿט איר, לײגט צו אַ האַנט, זאָגט נישט אין פֿאַראױס, אַז מען װעט גאָרנישט דערגרײכן. אַזױ האָט מען פֿאַרלאַכט דעם געדאַנק פֿון פֿליען אין דער לופֿט. אָבער מיר פֿליען דאָך.”